با توجه به اینکه این عادت رفتاری طی چند ماه یا چند سال اتفاق افتاده، والدین نباید توقع داشته باشند این اختلال به زودی برطرف میشود. چنین تصوری باعث میشود به علت بهبود نیافتن در زمان کوتاه یا عود بیماری، کودک افسرده و ناامید شود و درمان را رها کند.
اگر کودک شما با چنین مشکلی مواجه است، شما به عنوان یک پدر یا مادر باید به نکتههای زیر توجه کنید:
بیشترین سهم درمان برعهده خود بیمار است، سپس خانواده او و در نهایت کادر درمانی.
انجام مشاوره و رفتار درمانی از ضروریات درمان این بیماری است.
ناخنهای کودک باید تا حد امکان کوتاه باشد تا تحریک به جویدن آن نشود.
والدین وقتی ناخن کودک را میگیرند، بهتر است او را تشویق کلامی کنند. استفاده از روش تشویق بسیار موثر است: «اگر یک هفته ناخنهایت را نجوی، آخر هفته میرویم پارک، رستوران یا سینما و…»
به هیچوجه با استفاده از لاک ناخن درصدد رفع مشکل ناخن جویدن کودک نباشید چراکه این روش نهتنها تاثیری در درمان ندارد بلکه با جویدن ناخن آغشته به لاک، ممکن است کودک مسموم شود.
چسب زدن به ناخن و بستن انگشتان هم نهتنها به درمان کمک نمیکند بلکه با این کار امکان تغییر شکل انگشتان وجود دارد. در مواردی حتی انجام این کار برای مدت کوتاه، انگشتان را کج میکند.
کودک را بهدلیل ناخن جویدن بهخصوص در جمع سرزنش یا تمسخر نکنید. بهتر است در مورد عوارض این اختلال با کودک در تنهایی صحبت کنید. ترجیحا این کار باید بهوسیله افرادی غیر از والدین، بهخصوص درمانگران، مطرح شود.
از آنجا که این بیماری بهتدریج شکل گرفته، برای درمانش باید حوصله به خرج داد. مثلا در ابتدا میتوان به کودک گفت در شروع درمان در هفته اول اجازه داری فقط ناخن انگشت کوچکت را بجوی و در هفته دوم ناخن دوم و هفته سوم انگشت اشاره و….تا به این ترتیب کودک عادتش را کاملا ترک کند.
امکان دارد کودک در صورت مواجهه با استرس کوتاهمدت شروع به ناخن جویدن کند که معمولا تا قبل از ۲ هفته برطرف میشود ولی اگر بعد از ۲ هفته این عادت ادامه یافت، باید درمان جدی شود.