کسانی که بیماری پارکینسون دارند پیاده روی کنند

 

• بیماری پارکینسون به علت کاهش تولید دوپامین در بدن رخ می دهد. دوپامین یک نوع واسطه عصبی شیمیایی است که به انتقال پیام از سلول های عصبی کمک می کند.

پژوهشگران علوم پزشکی می گویند مطالعات جدید نشان داده است بیمارانی كه از دستگاه تردمیل و با سرعتی متعادل و آرام استفاده می كنند اغلب بیشتر از بیمارانی كه ورزش و دویدن سریع را انتخاب می كنند، سود می برند.

 

دكتر لیزا شولمن متخصص و كارشناس دانشكده پزشكی دانشگاه مری لند و دستیارانش در مطالعات خود روی ۶۷ بیمار مبتلا به پاركینسون كه به طور اتفاقی انتخاب شده بودند، بررسی كردند.

از این بیماران خواسته شد كه در گروه های مختلف، فعالیت های متفاوتی را انجام دهند مثلا برخی از تردمیل با سرعت پایین استفاده كردند و برخی تمرینات شدیدتر و سریعتر انجام دادند.

این متخصصان دریافتند در حالی كه تمام انواع تمرینات برای این بیماران مفید بود اما معلوم شد بیشترین تاثیر مثبت نصیب بیمارانی می شود كه پیاده روی با سرعت آرام تر و شدت كمتر را انتخاب كرده اند و این بیماران از تمرینات خود بیشترین سود را می برند.

بیماری پارکینسون یك بیماری پیشرونده است به این معنی که علائم و نشانه های آن به مرور زمان بدتر می شوند. هر چند که بیماری پارکینسون در نهایت منجر به ناتوانی می شود اما اغلب به طور آهسته پیشرفت می کند و بسیاری از بیماران حتی بعد از تشخیص بیماری می توانند سال های زیاد، زندگی مفیدی داشته باشند.

بیماری پارکینسون یک بیماری نورولوژی یعنی مربوط به دستگاه عصبی است که بر روی مغز و سیستم عصبی تأثیر می گذارد. مشکل اصلی که بیماران مبتلا به پارکینسون دارند عدم کنترل حرکات بدن است.

بیماری پارکینسون به علت کاهش تولید دوپامین در بدن رخ می دهد. دوپامین یک نوع واسطه عصبی شیمیایی است که به انتقال پیام از سلول های عصبی کمک می کند.

دوپامین درانتقال فرمان از مغز به ماهیچه ها جهت کنترل مستقیم حرکات بدن بسیار موثر است و همچنین بخشی از مراحل حرکت عضلات صاف و عدم لرزش آنها را كنترل می كند.

این بیماری در حال حاضر جزو بیماری های علاج ناپذیر محسوب می شود ولی علایم آن با درمان قابل تسکین یا کنترل است . این بیماری طول عمر را چندان کاهش نمی دهد.

تحقیقات علمی روی علل و درمان این بیماری ادامه دارد و این امید وجود دارد که درمان های موثر و شفابخشی برای آن ارائه شود.

این یافته به طور مفصل در شصت و سومین نشست سالانه آكادمی نورولوژی آمریكا در هونولولو ارائه شده است.

اولين نشاني‌هاي پاركينسون مجموعه‌اي متفاوت از ارتعاش، سفت شدن عضلات و تعادل ضعيف هستند.
بعد از بيماري آلزايمر بيماري پاركينسون معمولترين بيماري مخرب اعصاب به حساب مي آيد. پاركينسون يك بيماري مزمن و هميشه در حال پيشرفت است. اين بيماري نتيجه از بين رفتن يا ضعيف شدن و لطمه خوردن سلولهاي عصبي در مغز مياني است. اين سلولهاي عصبي ماده‌اي به نام دوپامين، ترشح مي كنند.

دوپامين پيام‌هاي عصبي را از سوبستانتيا نيگرا (مغز مياني) به بخش ديگري از مغر به نام كارپوس استراتوم مي برد. اين پيام ها به حركت بدن تعادل مي بخشند. وقتي سلول‌هاي ترشح كننده دوپامين در سوبستانتيا نيگرا مي ميرند، مراكز ديگر كنترل كننده حركات بدن نامنظم كار مي كنند.

اين اختلال ها در مراكز كنترل بدن در مغز باعث به وجود آمدن علايم پاركينسون مي شوند. اگر ۸۰ درصد سلول‌هاي ترشح كننده دوپامين از بين بروند، علامتهاي پاركينسون پديدار مي شوند. علايم پاركينسون در مراحل اوليه بيماري ملايم و بيشتر اوقات در يك سمت بدن ديده مي شوند و گاه حتي احتياج به درمان پزشكي ندارند. ارتعاش در حالت استراحت يك علامت ويژه بيماري پاركينسون است، كه يكي از معمولترين علايم‌هاي پاركينسون به حساب مي آيد. ولي بعضي از مبتلايان پاركينسون هيچ وقت با اين مشكل برخورد نمي كنند. بيماران ممكن است دست لرزان خود را در جيب يا پشت پنهان كنند يا چيزي را براي كنترل ارتعاش در دست نگه دارند. لرزش مي تواند بيشتر از هر محدوديت جسمي ديگر اثر منفي روحي داشته باشد.
با مرور زمان علايم اوليه بدتر و وخيم تر مي شوند. يك رعشه ملايم تبديل به يك ارتعاش مزاحم و ملموس مي شود. ممكن است تكه كردن غذا و استفاده از دست مرتعش به مرور زمان سخت‌تر شود. براديكينسيا (آرام شدن حركت) به مشكلي كاملا محسوس بدل مي شود كه محدود كننده‌ترين علامت و اثر پاركينسون است.

آرام شدن حركت مي تواند مانع انجام عادات روزانه شود: لباس پوشيدن، ريش زدن و يا حمام كردن ممكن است وقت بسيار زيادي از روز را بگيرند. تحرك ضعيف مي‌شود و مشكلاتي بوجود مي‌آورد مانند نشستن و برخاستن از صندلي يا اتومبيل و يا غلتيدن در رختخواب. راه رفتن آهسته‌تر مي‌شود و بيمار حالت قوز پيدا مي‌كند ( سر و شانه به طرف جلو تمايل پيدا مي‌كند). صداي بيمار يك نواخت مي‌شود. كمبود تعادل مي‌تواند باعث افتادن بيمار شود. دست خط ريزتر و ناخوانا مي شود. حركات غير ارادي مانند حركت دست در حال پياده‌روي كم مي شود.
علايم پاركينسون معمولا دست يا پاي يك طرف بدن اختصاص دارد ولي با مرور زمان به دست يا پاي سالم همان طرف هم سرايت مي‌كند. اين علايم پيشرفت مي‌كند تا سمت ديگر بدن را هم تحت تأثير قرار دهد. معمولا اين پيشرفت تدريجي است اما سرعت اين پيشرفت از بيمار تا بيمار تفاوت دارد. مهم است كه بيماران پاركينسون در حال پيشرفت علايم با پزشك خود صحبت و مشورت كنند تا پزشك بتواند درمان را براي بيمارش فراهم كند زيرا بدن هر بيمار به طور مختلف و متفاوت به داروهاي گوناگون واكنش نشان مي دهد.

هدف از درمان براي بيماران از بين بردن علايم نيست بلكه تحت كنترل درآوردن عوارض است. اين امر مي تواند به بيمار كمك كند تا مستقل عمل كند و يك كنترل مناسب براي اين بيماري مزمن بوجود آورد. اين بيماري از بين نخواهد رفت ولي كنترل عوارض آن مي تواند تا حد زيادي جلوي ناتوان كردن و از كار افتادگي را بگيرد.