پی آر کی (PRK) مخفف کلمات فتو رفراکتیو کراتکتومی است که در آن با استفاده از اشعه لیزر اگسایمر از میزان نزدیک بینی بیمار می کاهند. با استفاده از این روش لایه بسیار نازکی از قرنیه در حد چند ده میکرون برداشته شده و با تغییر ایجاد شده در انحنای قرنیه، از میزان عیب انکساری چشم کاسته می شود.
اساس این روش به اوایل دهه ۱۹۸۰ برمی گردد که محققان آزمایشگاه پژوهشی IBM از این لیزر برای تراش قطعات کامپیوتری استفاده می کردند، در این زمان آقای دکتر Srinivasin متوجه توانایی های این لیزر در تداخل با بافت های زنده شد. سپس آقای دکتر Steven Trokel در انجام عمل لیزر اگسایمر برای تراش مجدد قرنیه پیش قدم شد و در نتیجه عمل پی آر کی (PRK) در سال ۱۹۸۷ متولد شد.
نتایج جراحی پی آر کی (PRK):
اگر چه نمی توان نتیجه عمل پی آر کی (PRK) را در هر شخص به طور دقیق پیش بینی کرد ولی با توجه به اطلاعات فراوانی که در طی سال ها از ۳۰۰۰۰۰ مورد جمع آوری شده، می توان اظهار داشت که برای درمان میوپی از ۱- تا ۶- دیوپتر دقت عمل پی.آر.کی. در حد لیزیک است به طوری که احتمال ایجاد دید ۲۰/۲۰ هشتاد و پنج درصد است. پی.آر.کی.در ایالات متحده برای درمان میوپی از ۱- تا ۷- دیوپتر تأیید شده است.
عوارض جراحی پی آر کی (PRK):
اگرچه عمل پی آر کی (PRK) جزء کم عارضه ترین اعمال چشم به شمار می آید ولی عوارض احتمالی پی آر کی (PRK) عبارتند از:
حساسیت به نور که ممکن است گاهی تا چند ماه ادامه یابد
احساس پخش نور و هاله دور منابع نوری به ویژه در شب
تغییرات میزان بینایی در طول روز که ممکن است تا ۶ ماه بعد از عمل ادامه یابد
احتمال عفونت قرنیه (کراتیت)
ایجاد لک و اسکار قرنیه که احتمال آن در اصلاح درجات بالاتر میوپی بیشتر است لذا ترجیح داده می شود که در میوپی بالاتر از ۷ دیوپتر از عمل لیزیک استفاده شود.