-
علل ارثي، اختلالات خوني و نقائص ايمني از علل ايجاد بيماري مي باشند كه مهمترين عامل علل ارثي است. نقايص خوني مانند كمبود آهن، فولات و ويتامين B نيز از ديگر فاكتورهاي مشاهده شده است.
تقريباً ۲۰درصد جمعیت را مبتلا مي كند. براساس نماي كلينيكي طبقه بندي مي شود: زخمهاي كوچك، زخمهاي بزرگ و زخمهاي هرپتی فرم
زخمهاي كوچك در ۸۰درصد موارد اين بيماري ديده مي شود. قطرشان كمتر از cm1(cm3/.تا cm1)است و Scar نميگذارد.
• زخمهاي بزرگ قطر بيش از cm1 دارد و گاهي به cm5 نيز مي رسد. زمان بهبود طولاني تر است و Scar مي گذارد.
• زخمهاي هرپتی فرم نماي خاص كلينيكي داشته و به صورت گروههاي دوازده تايي از زخمهاي كوچك عودكننده در مخاط دهان ديده مي شود.
اتيولوژي:
علل ارثي، اختلالات خونی و نقائص ايمني از علل ايجاد بيماري مي باشند كه مهمترين عامل علل ارثي است. نقايص خوني مانند كمبود آهن، فولات و ويتامين B نيز از ديگر فاكتورهاي مشاهده شده است.
ساير فاكتورهاي مؤثر در اين بيماري عبارتند از: ضربه، استرس، اضطراب، حساسيت غذايي. حساسيت به غذاهايي مانند شير، پنير، گندم و آرد نيز از ديگر موارد شايع است.
تظاهرات باليني:
اولين حمله بيماري اغلب در دهه دوم زندگي ايجاد مي شود. ضايعات محدود به حفره دهان است ۲ تا ۴۸ ساعت قبل از ظهور زخم ناحيه موردنظر دچار سوزش مي شود. اول يك ناحيه قرمز رنگ موضعي و سپس پاپول سفید كوچك شكل مي گيرد و زخمي مي شود و در طي ۴۸ تا ۷۲ ساعت بعدي رشد مي كند. اين ضايعات گرد و قرينه و كم عمق معمولاً مي باشند. در مخاط لب و گونه اي بيشتر ديده مي شود و در كام كراتينيره و لثه نادرند. اغلب بيماران در طول يكسال دوره هاي متعددي از اين بيماري را دارند كه در هر حمله ۲ تا ۶ ضايعه ديده مي شود.
زخمهاي بزرگ دردناكند و در خوردن و تكلم اختلال ايجاد مي كنند. ممكن است چند ماه باقي بمانند و با SCC اشتباه مي شوند. ضايعه به كندي و با Scar بهبود مي يابند و گاهي هم به كم تحركي زبان و یا زبان كوچك منجر مي شوند. فرم هرپسی ضايعه كمتر شايع است. اين فرم در بزرگسالان بيشتر ديده مي شود و شامل ضايعات كوچك متعددي است كه قسمتهاي وسیعی از مخاط دهان را مي پوشاند.
گرفتن تاريخچه دقيق پزشكي از بيمار الزامي است. بر وضعيت خوني و ناراحتيهاي عمومي بيمار تأكيد ميشود. برخي افراد مقاوم به درمان احتمالاً آلرژي غذايي دارند.
درمان:
در انواع خفيف مصرف Zilactin و يا اورابيس (Ora base) كه يك امولوسيون حفاظتي است كافي میباشد. و از بي حس كننده هاي موضعي، مسكنها استفاده مي شود.
در موارد شديدتر استروئيدي هاي موضعي استفاده مي شود:
تتراسايكلين موضعي، خمير amlexanox نيز هم به صورت دهان شويه و هم روي گاز اسفنجي به كار ميروند.
اگر داروهاي موضعي مؤثر نبود مي توان از انواع سيستميك استفاده كرد.